دز؛ زلال همیشه جاری دزفول

وجودش مبدا ندارد،نمیدانم از کدام قرن و کدام روز از تاریخ سرچشمه گرفته.طولش ابتدا ندارد و وسعت دامانش جغرافیا را به سخره گرفته؛گویی حضورش نه به جغرافیا وابسته است و نه تاریخ.جریان جاری حک شده بر قلب همه دزفولی ها گویی مبدا تمام خاطرات و نقطه مشترک زندگی همگانی و هر روزه ماست؛مبدا مشترک آدرس دادنمان،مکان تفریح و دورهمی های تابستانه،چرخیدن چرخ کشاورزی و
دزی که قرن هاست جاودانی اش قطع و وصل شدن شریان حیات بسیاری از زنده رود هارا دیده و خود خم به ابرو نیاورده این روزها حال خوشی ندارد و مگر میشود نفس دزفول با بدحالی دزش تنگ نشود؟!

دز از دزفول جدا ناشدنی است و گواه این مدعا تاریخی چند هزارساله است.دز شاید کهن ترین راوی گذر روزهاست؛میتواند داستان ها بگوید از گردش تمام ایام.از همان روزهای آوان و آبش که در رگ سفالینه های ده هزارساله اش سرشته شده،از مهاجرت پنج هزارساله نوادگان آریا و جا دادن نخستین ست دائم در بستر بخشنده اش،از نوادگان ساسان و همسایگی اش با جندی شاپور،از فرش شدنش زیر قدیمی ترین پل استوار جهان،از ورود اسلام و دامن گیر شدن محمد بن جعفر در خاکش،صدای پای اسب یعقوب لیث و همجواری اش،از روزهای فتوحات تیمور و آرام گرفتن خروشش به حرمت پیر رودبند تا همین لحظه که همچنان تپنده و صبور روان است و گذر دهر را به رسم مهمان نوازی بدرقه میکند.
حکایت ما و دز داستان نامتناهی و لاینتهایی روزهای روز و سالهای سال است که به صد روز و صدسال محدود نمیشود
وجودی جاری،که بوده،هست و خواهد بود.
عکس: محمدآذرکیش
متن: فاطمه شفیعی
#صد_روز_با_رود_دز
#من_یک_دزبان_هستم